DUCHOWOŚĆ CHREŚCIJAŃSKA
codzienną drogą
do świętości
Podstawowym powołaniem każdego chrześcijanina jest dążyć do świętości, czyli zjednoczenia z Bogiem. Przez wieki stawiano sobie pytanie, jak ten ambitny cel osiągnąć w codzienności życia, tak przecież różnego u poszczególnych osób. W historii Kościoła rozwinęły się różne szkoły duchowości, które bazując na Ewangelii i doświadczeniach świętych wprowadzają w życie modlitwy i praktykowania cnót ewangelicznych. Różne duchowości chrześcijańskie uczestniczą w żywej tradycji modlitwy i są niezbędnymi przewodnikami dla wiernych. W swojej bogatej różnorodności rozszczepiają one czyste i jedyne światło Ducha Świętego (KKK 2684).
Ze względu na naturę swojego powołania, osoby konsekrowane stawały się często szczególnym punktem odniesienia dla owej tęsknoty za Bogiem, która zawsze nurtuje serce człowieka i skłania go do podejmowania różnych form ascezy i duchowości. Zakonnicy pieczołowicie strzegąc i rozwijając duchowe dary i wskazówki swoich założycieli, świętych i błogosławionych, stają się jak ewangeliczny mędrzec, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare (Por. Mt 13, 52). Ponieważ zaś życie zakonne ze swej natury jest apostolskie, skarby te są hojnie rozdawane w prowadzonych przez zakonników dziełach. Pozwala to ludziom wzrastać w modlitwie, a dzięki temu lepiej rozeznawać wolę Bożą wobec siebie i podejmować odważne, czasem wręcz heroiczne decyzje, jakich wymaga od nich wiara.
Powołanie św. Pawła od Krzyża
Do Boga prowadzi tyle dróg, ile jest ludzi. Takiej osobistej drogi do Boga szukał i ją znalazł również Paweł Franciszek Danei (św. Paweł od Krzyża) we Włoszech XVIII w. Podstawową intencję, jaką otrzymał od Boga w odniesieniu do nowej rodziny zakonnej, Paweł formułuje tymi słowami:
W pierwszej linii zachowywać przykazania naszego dobrego Boga z doskonałością, jak i doskonale żyć radami ewangelicznymi, w szczególności być oderwanym od wszelkiego stworzenia i ściśle zachowywać święte ubóstwo, które jest tak konieczne i istotne dla zachowywania innych rad i ducha modlitwy. Poza tym jest ważne: podtrzymywanie żarliwości dla chwały Boga i umacnianie w duszach świętej Bojaźni Pańskiej przez zniszczenie grzechu; krótko mówiąc: niezmordowanie i ofiarnie spełniać dzieła miłości, tak by nasz Bóg był z bojaźnią kochany, czczony, chwalony przez wszystkich przez wszystkie wieki. Amen.
Jedyną zaś racją, dla której rodzi się w Kościele nowe Zgromadzenie, jest promowanie w ludzie Bożym ożywiającej Memoria Passionis – Pamięci Męki [Pańskiej]. W Zgromadzeniu Pasjonistów składa się specyficzny ślub wpajania w serca i dusze ludzi wszelkimi środkami „stałej pamięci o Ukrzyżowanym”. Właśnie ten apostolski wysiłek określa Zgromadzenie i zapewnia nie tylko „cudowne nawrócenia grzeszników”, lecz również wprowadzenie na drogę chrześcijańskiej doskonałości dużej liczby osób, również osób niskiej kultury .
MEMORIA PASSIONIS
sposobem realizacji
charyzmatu pasjonistów
Duchowość Czarnego Szkaplerza sprowadza się do realizacji ślubu specjalnego pasjonistów (dawniej zwanego czwartym) Memoria Passionis (rozpamiętywanie i głoszenie męki Chrystusa). Osoba przyjmująca Czarny Szkaplerz zobowiązuje się do rozważania męki Pańskiej, do wyznaczonych modlitw pasyjnych i – w miarę możliwości – do dawania świadectwa o miłości Bożej objawionej na krzyżu. Nie jest to jednak obwarowane grzechem, tak jak w przypadku ślubu zakonnego. Jest to zobowiązanie dobrowolne osoby, która staje się niejako „świeckim pasjonistą”.
Do obowiązków przyjmujących Szkaplerz należy osobiste dążenie do świętości, zgodnie z duchowością Zgromadzenia Męki Jezusa Chrystusa, szerzenie Memoria Passionis – pamięci o męce Pańskiej oraz wspomaganie zmarłych, których dusze przebywają w czyśćcu. Szczególnie akcentuje się medytację nad męką Jezusa Chrystusa, zgodnie z nauką i charyzmatem Zgromadzenia Męki Jezusa Chrystusa. Dla osób pragnących pogłębić swoją duchowość organizowane są coroczne rekolekcje Bractwa Czarnego Szkaplerza oraz konferencje i spotkania przy klasztorach pasjonistów.
Uroczystość liturgiczne
Głównymi uroczystościami rodziny pasjonistowskiej są:
Uroczyste Wspomnienie Męki Jezusa Chrystusa (piątek poprzedzający Środę Popielcową);
Święto Podwyższenia Krzyża Świętego (14 września);
Święto Najświętszej Maryi Panny Bolesnej (15 września);
Uroczystość Świętego Pawła od Krzyża, założyciela zgromadzenia
pasjonistów i mniszek pasjonistek klauzurowych (19 października).
Szczególnym dniem kultu jest również Wielki Piątek Męki Pańskiej.
Inne wspomnienia liturgiczne rodziny pasjonistowskiej:
5 stycznia: Św. Karola Houbena, kapłana (Wspomnienie)
27 lutego: Św. Gabriela od Matki Bożej Bolesnej, zakonnika (Święto)
16 maja: Św. Gemmy Galgani, dziewicy (Wspomnienie)
12 czerwca: Bł. Wawrzyńca Marii Salviego, kapłana (Wspomnienie)
1 lipca: Najdroższej Krwi Pana Naszego Jezusa Chrystusa (Święto)
6 lipca: Św. Marii Goretti, dziewicy i męczennicy (Wspomnienie)
9 lipca: Najświętszej Maryi Panny, Matki Świętej Nadziei (Wspomnienie)
24 lipca: Błogosławionych Nicefora Tejerina i 25 towarzyszy, męczenników (Wspomnienie)
26 sierpnia: Bł. Dominika Barberiego, kapłana (Wspomnienie)
24 września: Św. Wincentego Marii Strambiego, biskupa (Wspomnienie)
6 października: Bł. Izydora De Loor, zakonnika (Wspomnienie)
9 października: Św. Innocentego Canoura Arnau, kapłana i męczennika (Wspomnienie)
3 listopada: Bł. Piusa Campidellego, zakonnika (Wspomnienie)
5 listopada: Wspomnienie wszystkich zmarłych zakonników i zakonnic z rodziny Pasjonistowskiej (Wspomnienie)
13 listopada: Bł. Eugeniusza Bosilkova, biskupa i męczennika (Wspomnienie)
18 listopada: Bł. Grimoalda, zakonnika (Wspomnienie)
21 listopada: Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny (Wspomnienie)
9 grudnia: Bł. Bernarda Marii Silvestrellego, kapłana (Wspomnienie)
OSOBOM NOSZĄCYM
szkaplerz patronują
św. Paweł od Krzyża i św. Gemma Galgani
Oprócz założyciela pasjonistów św. Pawła od Krzyża postacią, która szczególnie zapisała się dla rowoju duchowości pasyjnej jest św. Gemma Galgani. Jako osoba świecka była bardzo związana z Męką Chrystusa przez znak stygmatów.
Dowiedz się więcej
